از عشق دل افروزم، چون شمع همی سوزم

چون شمع همی سوزم، از عشق دل افروزم

از گریه و سوز من او فارغ و من هر شب

چون شمع ز هجر او می گریم و می سوزم

در خانه گرم هر شب از ماه بود شمعی

بی روی چو خورشیدت چون شب گذرد روزم

در عشق که مردم را از پوست برون آرد

از شوق شود پاره هر جامه که بردوزم

هر چند فقیرم من گر دوست مرا باشد

چون گنج غنی باشم گر مال بیندوزم

دانش نکند یاری در خدمت او کس را

من خدمت او کردن از عشق وی آموزم

چون سیف اگر باشم در صحبت آن شیرین

خسرو نزند پنجه با دولت پیروزم